آيا گريه هاي حضرت زهرا( ع) موجب آزار مردم مي شده؟!!!
با توجه به اينكه در اسلام حق الناس مطلب مهمي است چرا حضرت زهرا سلام الله عليها با گريه هاي خود براي مردم مزاحمت ايجاد كرد تا آنجا كه مردم به اميرالمومنين عليه السلام گفتند به زهرا بگو يا شب گريه كند يا روز؟
اين شبهه‌ي يكي از شبهه هاي قديمي است كه امروزه نيز بسيار در سايت‌هاي دشمن اهل بيت مطرح مي‌گردد. لذا جهت اطلاع و فهم دقيق موضوع ، توجه به نكات مهم ذيل ضروري است:
اولا آناني كه نگران آزار و اذيت مردم هستند بايد توجه داشته باشند كه آزار و اذيت كنار زدن خليفة‌الله، جايگزيني حكومتي به غير از آن چه خداوند متعال فرموده است، غصب اموال، تحريف دين و ...، مضروب نمودن حضرت فاطمه (ع)، سوزاندن در خانه‌اش، شهيد كردن فرزندش و در نهايت شهيد ساختن خود ايشان و ديگر ائمه‌ي اطهار (ع)، مظالم بسيار بزرگ‌تري است تا صداي گريه‌ي مظلوم.
عجبا، آيا مي توان پذيرفت كه صداي گريه شخصيتي همچون صديقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله عليها موجب آزار و اذيت انسان شود. آناني كه چنين ايرادي گرفتند بويي از انسانيت نداشتند وگرنه در فراق مصيبت ديده اي همچون فاطمه زهرا با وي همدردي مي كردند نه اينكه بر مصيبتش بيفزايند. چگونه يك مسلمان مي تواند بپذيرد كه تنها بازمانده شخصيتي همچون رسول خدا در مصيبت آخرين فرستاده خدا گريه و زاري نكند و آرام باشد!!!
اين روايت خود به خوبي اوج نفهمي و خباثت مردم آندوران كه به حضرت ايراد مي گرفتند را مي رساند و نيز به همگان ثابت مي كند كه اهل بيت پيامبر تا چه اندازه مظلوم بوده اند.
به طور مثال مگر مي‌شود امروز به زنان بحرين، سوري، لبناني، افغاني ياعراقي و ... گفت: ما بر سر شما بمب مي‌ريزيم، همسران و كودكان شما را قطعه‌قطعه مي‌كنيم، خانه‌هايتان را بر سرتان خراب مي كنيم، حقوق ابتدايي شما را سلب مي‌كنيم و هر ظلمي كه از دستمان بر مي‌آيد روا مي‌داريم، اما مبادا شما گريه كنيد و يا احياناً صداي گريه‌ي شما را نامحرم بشنود. اين شرعاً جاي اشكال است؟! آن موقع هم همين‌طور بوده است.
ثانيا اما، اصل قضيه اين نيست كه مثلاً صداي ايشان آن قدر بلند بود كه در شهر مدينه مي‌پيچيد و اهالي شهر را آزرده مي‌كرد. آخر چه كسي مي‌تواند چنين فريادي داشته باشد؟
بلكه معترضين از دو قشر بودند. قشر اول مردم عادي و عوامي كه دلشان براي گريه‌هاي شبانه روزي حضرت زهراي اطهر (ع) مي‌سوخت. لذا توصيه مي‌كردند كه كمتر گريه كند. مثل ما كه به داغدار مي‌گوييم: كمتر گريه كن. اينطوري صدمه مي‌بيني.
« اينكه حضرت فاطمه(ع) در فراق پدرش گريه مي‌كرد درست است و در روايات متعددي اين مطلب آمده است و در بعضي از اين روايات آمده است كه همسايگان از گريه‌هاي فاطمه(ع) بي تاب شده بودند و به خدمت اميرالمؤمنين رسيدند و عرض داشتند سلام ما را به فاطمه (ع) برسان و بگو يا شب گريه كن و روز آرام بگير و يا روزها گريه كن و شب استراحت كن و... (بحارالانوار، جلد 43، ص 36 و 35)
اما قشر دوم، سياسيون مخالف، يعني اصحاب سقيفه، عوامل و طرفداران آنها بودند. آنها در روز دست كم سه نوبت به مسجد (خانه‌ي پيامبر اكرم – ص) مي‌آمدند و مردم گروه گروه به زيارت قبر پيامبر (ص) مي‌آمدند. خانه‌ي حضرت علي و فاطمه (ع) نيز همانجا بود و آنها شاهد بودند كه فاطمه سوگ و گريه‌اي مدام و شبانه روزي بر سر قبر پدر و يا حتي در خانه‌اش دارد.
اين حزن و گريه و اندوه و سوگ، براي كساني كه مي‌خواستند به محض رحلت حضرت رسول اكرم (ص)، قائله اسلام، پيامبر و خانواده‌اش به پايان بسيار گران تمام مي‌شد. چرا كه موجب توجه، هوشياري و تأثر اذهان عمومي مي‌گرديد. و گرنه هنوز مدتي از رحلت نگذشته بود و جاي داشت كه خود نيز حرص حكومت را رها مي كردند و مي‌آمدند ضمن تسلي بر بازمانده، بر قبر ايشان مي‌نشستند و گريه مي‌كردند. لذا با اين گريه و عزاداري مخالف بودند، هم چنان چه امروز با عزاداري و گريه و سوگواري شيعيان بر مصيبت‌هاي عاشورا مخالف هستند. چرا كه اين گريه‌ها، هوشياري و حركت ايجاد مي‌كند و اين به ضرر آنهاست.
علاوه بر اينكه در بررسي اين روايات بايد گفت بعضي از اين روايات ضعيف و غير قابل اعتماد مي باشد زيرا در هيچ منبع معتبر نيامده است و بعضي ها قابل توضيح است و علامه مجلسي (ره) نيز بعضي از اين روايات را غير قابل استناد و اعتماد مي داند. (بحارالانوار, ج 43, ص 177)
ثالثا از طرف ديگر اينكه قائل بشويم حضرت زهرا(سلام الله عليها) طوري گريه و جزع مي كرد كه موجب اذيت و سلب آسايش مردم مي شد. باتوجه به بزرگواري و عظمت و عصمت زهرا(سلام الله عليها) غير قابل تصور به نظر مي رسد. علامه سيد جعفر مرتضي عاملي در اين باره مي گويد: ((ما تصور نمي كنيم كه گريه زهرا(سلام الله عليها) در فراق پدرش آسايش مردم را به هم زد و موجب اعتراض آنان شد بلكه آنچه آنان را ناراحت كرد و به واكنش واداشت چيزي است كه وجود زهرا(سلام الله عليها) در كنار قبر پدرش با حالتي از حزن و اندوه و دلتنگي و دل شكستگي برمي انگيخت (يعني) مظلوميت زهرا(ع) كه بلافاصله پس از درگذشت پدرش به سراغ او آمده چه نمايانگر حالت تحريك مداوم مردم پاك نهاد و مخلص و با ايمان و در نتيجه نابودي خطي بود كه از انجام هيچ عملي در راه رسيدن به خواسته هايش فرو گذار نكرد گريه زهرا در فراق شخص رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلّم) به اندازه گريه آن بانو در تجسم سرنوشت غمباري كه به مجرد وفات پيامبر (ع)اسلام و اسوه هايش در خود فرو برد. نبود بنابراين گريه زهرا(سلام الله عليها) جزع از مصيبت و بزرگ شمردن فقدان شخص نيست كه با پذيرش قضا و قدر الهي منافات داشته باشد).ترجمه ماساه الزهرا (رنج هاي زهرا) علامه سيد جعفر مرتضي عاملي , مترجم : محمد سپهري , ص 302 و 301))
صلوات